جو
- توضیحات
- بازدید: 28331
مزایای تغذیه ای
جو یک ماده خوراکی ایده آل برای نشخوار کنندگان و غیر نشخوار کنندگان محسوب می شود . میزان پروتئین خام آن بین 6 تا 14% متغییر بوده ، اما بطور متوسط 12-11% پروتئین دارد . نشخوارکنندگان از انرژی بالای جو که بیشتر از نشاسته آن ناشی شده و به میزان زیادی قابل تخمیر است بهره می گیرند و این امر باعث افزایش پروتئین شیر و تسریع رشد می شود .
استفاده از جو در جیره حیوانات تک معده ای مانند خوک و طیور نیز مانند نشخوار کنندگان به منظور تامین انرزی صورت میگیرد اما اگر هنگام استفاده از جو در جیره طیور از آنزیم مناسب ( گلو کاناز) استفاده نشود ، میزان جو مصرفی در جیره باید محدود گردد. در مقایسه با گندم ، جو دارای الیاف بیشتر و نشاسته ی کمتری بوده و به همین دلیل ممکن است برای طیور قابلیت هضم کمتری داشته باشد . ارزش غذایی جو ، واریته ، میزان پروتئین و حجمی دانه آن بستگی دارد .
در صورت استفاده از جو در جیره نشخوارکنندگان ، میزان کم (حدودا10 درصد ) از آن بدون آنکه تخمیر شود می توان از شکمبه عبور نماید . از نظر کیفی ، جو مثل تمام غلات از کیفیت پروتئین متوسطی برخوردار بوده و به ویژه از نظر اسید آمینه لیزین محدودیت و یا کمبود دارد. جو جهت تکمبیل علوفه ها مناسب بوده اما در این مورد و بویژه در مورد دانه هایی که عمل آوری می شوند باید به تعادل مواد معدنی و ویتامین جیره توجه نمود . جو بطور کلی از نظر ویتامین های Aو DوE ( محلول در چربی ) و ماده معدنی کلسیم فقیر است . باید توجه داشت که عمل آوری دانه های مرطوب با استفاده از اسید پروپیونیک باعث کاهش بیشتر میزان ویتامین E موجود در آنها می شود.
خوش خوراکی
خوش خوراکی جو نسبت به غلات دیگر کمتر است .
محدودیت های مصرف ( عوامل ضد تغذیه ای )
مصرف زیاد جو در نشخوار کنندگان ممکن است باعث ایجاد اسیوز (کاهش pH شکمبه ) و یا نفخ گردد. اگر از جو به میزان زیادی در جیره بره ها استفاده شود ممکن است باعث نرمی چربی لاشه آنها شده بروز این حالت می تواند روی بازار پسندی گوشت تولید تاثیر بگذارد . وجود بتا گلوکان ها در جو باعث چسبندگی مدفوع در طیور شده و برای رفع این حالت باید از آنزیم های مناسب استفاده نمود ( به عنوان مثال بتاگلوکاناز ). اگر در جیره طیور از دانه های خیلی ریز آسیاب شده استفاده شود . ممکن است کل مصرف خوراک کاهش یابد.
