روی zn

بازدید: 11900

احتیاجات و علائم کمبود روی

 همانند برخی دیگر از عناصر  معدنی کم مصرف ،  ترکیب جیره می تواند  بر احتیاجات ظاهری  روی تاثیر  بگذارد  . در جیره های نیمه خالص ، مشاهده پاسخ  پرنده  به سطوح بالاتر از 25 تا 30 میلی گرم در کیلوگرم  جیره مشکل  است .  اما در جیره های عملی  بر پایه ذرت – سویا ،  میزان مورد نیاز  به 60تا80 میلی گرم در کیلوگرم  افزایش می یابد . این اختلاف  در مقدار روی  مورد نیاز  احتمالا بدلیل  میزان اسیدفایتیک جیره است ، زیرا این لیگاند یک کیلاتور بالقوه برای روی است . چنانچه آنزیم فیتار در جیره استفاده شود ،  نیاز به استفاده  از مکمل  روی کاهش می یابد  . میزان  روی مورد نیاز ممکن است  توسط منبع تامین کننده  روی نیز تحت تاثیر قرار بگیرد .

ودکایند  و بیکر (1990)اظهار داشتند که توانایی اکسید  روی  برای  استفاده در پرندگان  جوان تنها 40درصد سولفات روی  است . علائم کمبود  روی در جوجه های جوان عبارتند از :تعویق رشد ، کوتاه و ضخیم شدن استخوان پاها  و برزگی مفاصل زانو ضایعات  پوستی ( بخصوص در ناحیه پا ) ،کاهش رشد پر ها ،کاهش راندمان استفاده از غذا ، کاهش اشتها  و در شرایط حاد تلفات .

دوار و همکاران (1982) اظهار داشتند که گاهی  رشد و سایر علایم کلینیکی  ناشی از کمبود  روی بدلیل  کاهش شدید اشتها  می باشد .  این محققین اختلال  در بافت پوششی  چینه دان را نیز گزارش کردند بطوریکه تراوش هتروفیل  و تخریب و فرسایش  برخی نواحی چینه دان  مشاهده شد . این محققین این تخریب بافت مخاطی چینه دان  را با تغییرات  مشابهی  که توسط  سایر محققین در مورد تخریب کف پا گزارش  شده بود ، مقایسه کردند .  تخریب در بافت پوششی  دهان  نیز مشاهده شد ، که این  می توان  عاملی برای افزایش حساسیت  چشایی  پرندگان  مبتلا  به کمبود روی باشد .

ایجاد کمبود روی در پرندگانی  که در قفس های گالوانیزه مرسوم نگهداری می شوند ، مشکل است . اگر از دانخوری ها ، آبخوری ها و قفس های پوشیده با روی ( گالوانیزه )استفاده شود  و یا جیره  در وسایل گالوانیزه تهیه شود ، مقدار قابل توجهی روی وارد بدن پرنده می گردد . ربای اجادکمبود روی استفاده از وسایل  استیل وی یا پوشیده شده با پلاستیک ضرورت دارد . امرت و بیکر ( 1995) بیان نمودند که شروع علائم کمبود روی بطور  عمده ای توسط تغذیه قبلی  و یا ذخایر  روی بدن  پرنده تحت تاثیرقرار میگیرد .  در پرندگانی که قبلا توسط مقادیر حاشیه ای روی تغذیه شده  باشند ، علائم کمبود پس از 5 روز عارض می شوند ، در حالیکه که در پرندگانی مکمل های غنی تر روی را دریافت کرده باشند ،بروز همین علائم حداقل  8 روز طول می کشد .

مطالعات بسیاری که با مرغ های تخمگذار در دانشگاه  ویسکانسین انجام گرفته است نشان داد که در مواقع کمبود روی تولید تخم مرغ کاهش یافت . ولی اثرات کمبود  روی بر جوجه درآوری تخم مرغ ها  و رشد جنین  بیشتر قابل توجه بود .  جوجه هایی که از مرغ های مواجه با کمبود روی متولد شده بودند  ضعیف و قادر به ایستادن ، خوردن  و نوشیدن نبودن . سرعت تنفس آنها  زیاد و به سختی  نفس می کشیدند . اگر جوجه ها تحریک  می شدند ،علائم شدت میافت  و غابلا  تلف می شدند . کاهش رشد پر مشهود  و پرهای مجعد مشاهده شد . با تزریق کلرور روی بعد از تولد  می توان به آنها  کمک کرد . رشد جنین بشدت  تحت تاثیر قرار گرفت  و ضایعات  اصلی  تعویق  رشد اسکلت بود  . کوچکی پاها ، خمیدگی ستون فقرات  و اتصال مهره های سینه  و کمر  درجوجه های  مواجه با کمبود روی مشاهده می شد . اغلب فاقد ناخن  بودند  و در حالت شدید کمبود ، جنین فاقد قسمت تحتانی اسکلت  و بال ها  بود . بعضی از جنین ها  بدون دم بودند  و گاهی پا نداشتند  و یا پاهای رشد نکرده بودند . یک جنین مواجه با کمبود روی در شکل 5-20 نشان داده شده است  .

 در سایر حیوانات اثرات کمبود  روی مشابه با جوجه است . در خوک یک ضایعه پوستی موسوم به پاراکراتوز که از علائم مخصوص کمبود روی است ، در شرایط عملی دیده  می شود . این بیماری با جراحات پوست ، تعویق رشد ، سستی ، تهوع  و اسهال مشخص می شود .

 مسمومیت روی

مقادیر بالا روی موجب کاهش شدید اشتها می شوند  و بهئ همین دلیل از روی برای پرریزی  اجباری  یا توقف تولید تخم مرغ  در پرندگان مسن استفاده می شود . با استفاده از 20000 میلی گرم  روی در گیلوگرم جیره ف مصرف خوراک پرندگان  در طی 4 تا 5 روز  از 100 گرم به حدود 10گرم  در روز کاهش می یابد . تا زمانیکه تغذیه روی ادامه اداشته باشد ف مصرف خوراک پائین باقی می ماند .  و در صورت حذف این جیره خاص  مصرف خوراک بطور تدریجی  بحالت عادی بر می گردد . امروزه یکی از مشکلات  استفاده از روی این است که کل روی مصرفی  در مدفوع ظاهر می شود  و لذا دارای خطرات محیطی  است .  مرغ های تخمگذار هنگام تغذیه این جیره ها  دارای روی زیاد ، مقدار زیادی از آن را ذخیره می کنند . بطوریکه تا 20الی 30روز پس از تغذیه جیره طبیعی ، تازه به حد پایه قبلی بر می گردد که نشان دهنده تصفیه  و خروج روی از بدن است .

دوار  و همکاران (1983) پیشنهاد کردند که تغذیه طولانی مدت ( 2 تا 6 هفته ) 2600 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره موجب فرسایش سنگدان می شود ، در حالیکه بالاترین غلظتموجب تورم رگ (آنیوریسم ) می گردد . بنظر می رسد که تغذیه تاد 2000 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره اثر  کمی بر عملکرد  مرغ های مادر  گوشتی یا جوجه های آنها دارد . جنسن(1975) اظهار نمود  که وجود 2000 تا 4000 میلی گرم روی در کیلوگرم جیره به دلیل ایجاد کمبود سلنیوم می تواند  موجب دیستروفی عضلانی شود .