احتیاجات و کمبود و سمیت آهن
مارک و آوستیک (1991) در مرغ های تخمگذار نشان دادند که برای حفظ هماتوکریت طبیعی حداقل 35 تا 45 میلی گرم آهن در هر کیلوگرم جیره مرد نیاز است . میزان مورد نیاز برای جوجه درآوری مطلوب تا حدودی بالاتر و 55 میلی گرم در کیلوگرم است . آویاگی و بیکر (1995) با توجه به وضعیت هموگلوبین پرنده اظهار داشتند که هنگام تغذیه جیره های نیمه خالص به پرندگان جوان 85میلی گرم آهن در کیلوگرم جیره مورد نیاز است . در پرندگان تغذیه شده با کمت از 55 میلی گرم در کیلوگرم ، افزایش اندازه قلب مشاهده شد .
کمبود اهن موجب کم خونی شدید همرا با کاهش حجم سلول های فشرده خون (هما توکریت ) می شود . در سویه های پر رنگی ، کم رنگ شدن پر نیز دیده می شود . هنگام کمبود آهن ،نیاز پرنده به آهن برای ساخت گلبول های قرمز بر متابولیسم رنگی شدن پر ارجحیتدارد ، هرچند که هنگام عرضه جیره غنی از آهن ، رشد بعدی پر طبیعی می باشد . چنین استنباط شده است که آهن ] نه تنها برای پرها قرمز رنگ که حاوی آهن هستند ضروری است ، بلکه ممکن است در سیستم های آنزیمی درگیر در مراحل رنگی شدن پر نیز لازم باشد . جوجه های نیوهمشایر هنگام کمبود آهن نه تنها رنگ ریزه قرمز حاوی آهن را از دست می دهند ، بلکه رنگ سیاه ملانین نیز که قسمتی از رنگ طبیعی پر در این نژاد است ، از بین می رود . هنگام تغذیه جیره حاوی آهن به ج.جه های دارای کمبود ، پرهای جدید ابتدا دارای نوار سیاه رنگی هستند که پس از آن رنگ قرمز طبیعی رسوب می کن . با ادامه رشد پرها ، رنگریزه سیاه ملانین در الگوی طبیعی خود در کل پرها نوزیع می شود .
هوف و همکاران (1979) نشان دادند که وجود 4 تا 8 میکروگرم اکراتوکسیبن در هر گرم جیره موجب کمبود آهن می شود که با کم خونی هیپوکرومیک میکروسیستیک مشخص می شود . آفلاتوکسین نیز جذب آهن را کاهش میدهد . استفاده از مقادیر بالای نمک های آهن در جیره می تواند موجب تشکیل فسفات آهن نامحلول در دستگاه گوارش شود . که منجر به کاهش جذب آهن و متعاقب آن بروز زیکتز می گردد . فسفات آهن نامحلول یک سوسپانسیون کلوئیدی تشکیل می دهد که ممکن است ویتامین ها و سایر عناصر معدنی کم مصرف را جذب کند . چنین حالتی فقط در صورت استفاده از حداقل 10برابر مقدار طبیعی عارض می شود .